Κάποτε , την εποχή που στο Αιγαίο κυριαρχούσαν οι πειρατές και λεηλατούσαν πλοία και νησιά , η ιστορία αναφέρει πολλούς διάσημους και τρομερούς κουρσάρους όπως ο Γιώργος Λεονάρδος που κατά τη δράση του αλλαξοπίστησε και έγινε ο πολυθρύλητος Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα.

Όμως..

Η ιστορία μπορεί καλά να τα λέει , αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο τρομερότερος πειρατής όλων των εποχών και των 7 θαλασσών ήταν ο Pelgo L’Amnico , ένας κουρσάρος «από άλλον πλανήτη» που μαζί με το πρωτοπαλλήκαρό του τον φοβερό Louis Brinia συνήθιζαν να κάνουν επιδρομές σε όλα τα νησιά του Αιγαίου και κυρίως στις Κυκλάδες , αλλά έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στην Άνδρο.

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, ο L’Amnico και το συνάφι του κατέβαιναν το Αιγαίο με το εντυπωσιακό σκαρί τους για μια ακόμη πειρατεία. Ανατολικά της Άνδρου, περνώντας το Αρτεμίδι και λίγο μετά το Βιτάλι και το Ατένι, αποφάσισαν να αράξουν το σκαρί τους για πρώτη φορά στα Λεύκα και να ξεκινήσουν μια καινούργια επιδρομή προς τα ορεινά χωριά της, ξεκινώντας να ανεβαίνουν κατά μήκος του ποταμού που εκβάλει στα Λεύκα διασχίζοντας τα Ρέμματα.

Οι τότε κάτοικοι των Ρεμμάτων , προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν τους κουρσάρους από τις πυκνές λεηλασίες, συγκεντρώθηκαν εκείνο το σούρουπο στο σημείο που χρησιμοποιούσαν οι πειρατές ως περάμες για να διαβούν τον φουσκωμένο από νερό ποταμό….και κάποιος θυμήθηκε φωναχτά εκείνο τον παλιό θρύλο που είχε ακούσει στα μικράτα του από τον συγχωρεμένο τον μπαρμπα Μπράϊλα για την νεράιδα που εμφανιζόταν τακτικά γύρω από τον ποταμό και σε εκείνο ακριβώς το σημείο….

Και τότε …τη στιγμή που οι πρώτοι πειρατές πάτησαν πάνω στις περάμες , έγινε το αναπάντεχο…..μια αχνή γυναικεία φιγούρα, σαν αερικό , έσκισε τον αέρα βγαίνοντας μέσα από τον διπλανό μύλο του Κουτσούκου, στάθηκε για δευτερόλεπτα πάνω από το κεφάλι τους και πέρασε απέναντι που ήταν οι Ρεμματιανοί ….με μιας οι πειρατές άρχισαν να πετρώνονται ένας ένας αλλά και όσοι τους ακολουθούσαν, πετρωνόντουσαν κι αυτοί….

Με τον καιρό , όσοι άλλοι πειρατές τολμούσαν να περάσουν τον ποταμό είχαν και αυτοί την ίδια τύχη , ώσπου τα νέα για την νεράιδα που πετρώνει και προστάτευε τις περάμες, διαδόθηκαν σε όλο το Αιγαίο και σταμάτησαν οι λεηλασίες στην περιοχή.

Κι από τότε, τα βράδια ακούγονταν ένας ρυθμικός και δυνατός θόρυβος σαν κάποιος να πελεκούσε και να έχτιζε πέτρες, χωρίς όμως να φαίνεται….…και κάθε πρωί οι κάτοικοι έβλεπαν να χτίζεται όλο και περισσότερο ένα γιοφύρι, από τις πέτρες που είχαν γίνει οι πετρωμένοι πειρατές….

Και έτσι οι Ρεμματιανοί αλλά και όσοι άλλοι ήθελαν, μπορούσαν να περνούν πλέον με ασφάλεια από τη μια μεριά του ποταμού στην άλλη και να μεταφέρουν την παραγωγή τους στα σπίτια τους ή για εμπόριο…

Ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια , που το γεφύρι έχει τελειώσει και δεν υπάρχουν πλέον -τέτοιου είδους- πειρατές, αν περάσει κάποιος αργά τη νύχτα , μπορεί να δει μια αερική φιγούρα να κινείται στην ράχη του γεφυριού, κοιτώντας γύρω διεισδυτικά για κάθε ενδεχόμενο ….